Baskadia

مرگ، ای دوست ساکت و آرام،

به سوی همه می‌آیی، بی پایان.

نفس و زندگی را می‌دزدی،

پایان مبارزات، درد و زحمت می‌باشی.

لمس تو سرد است و آغوشت عمیق،

در آغوشت، همه رازها نگهداری می‌کنی.

به سوی جوانان و پیران می‌آیی،

لمس تو، هر ضعیف و شجاعی را احساس می‌کند.

تو عزیزان ما را می‌بری،

تنها خاطرات و اشک را به جا می‌گذاری.

تو جهان‌ها را شکسته و قلب‌هایمان را می‌شکنی،

خانواده‌ها و دوستان را از هم جدا می‌کنی.

اما شاید در آغوش تو پیدا کنیم،

آرامشی که گاه سخت است بیابیم.

شاید در آرامش کامل استراحت کنیم،

و غم‌های زمینی‌مان پایان یابد.

پس بگذار نزدیکی تاریکت را نترساند،

بلکه هر روز را با عشق و آرامش زندگی کنیم.

زیرا در پایان، همه با تو ملاقات خواهیم کرد،

و از همه‌ی آنچه می‌شناختیم خداحافظی خواهیم گفت.