گل سنڑ لقمان بیمار میی کوئی نا ہک عرض غریب دی منسیی۔ اونوں آکھیی ہا ہنڑں تاب موت قریب ھے۔ بھیڑہا کداں سانوں ملاقات دی بنڑسیی۔تے انجے فائیدہ کوئی نوں تھک پوسیی۔میرے زخماں نال جو کھنسیی۔ ساڈے بھٹ ہن کاوش آندراں تائیی۔ تو کتھوں کتھوں پٹیاں بنسیی
